Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesinde saatlerce süren bi ameliyattan çıktıktan sonra gelmişti yanıma. O gün sonsuza kadar yaşayacak gibiydim. Aldığım nefes bile farklıydı. Hele bana gülerken kalbim durur gibi oluyordu. Sonra sanki daha yaşam dolu daha bir istekli atmaya başlıyordu. Ben o günü yeni hayatımın ilk günü sandım. Değildi. Beni o halde ,saçlar yağlı dikişli leş o halde, görünce iğrendi benden o vakit. Sonra bir bahane buldu kendine. Sıkı sıkıya tutundu bahanesine ve kaçtı. Gitti. Bir değil birden fazla eleman girdi araya. Bekledim. Sonra tam her şey düzeliyormuş gibi davrandığı sırada son hamlesini yaptı. Çok ustaca. "Öldürmek için getirdiği bıçağını öyle maharetle gizlemişti ki benden, onu kalbimin bu kadar yakınına sokmadan evvel fark edememiştim ihanetini.." Son darbesini vurdu. İşinVelhasıi bilen her katil gibi oda tek hamlede işini gördü. Bi kaç gün sonra öğrenmeme izin verdi hayatında biri olduğunu. Şu siktiğimin şehrini 3 ayda onun peşinden toz toprak, uzak yakın demeden dolaşmıştım. Bana verdiği bütün sözleri o elemanla gerçekleştirmesini izledim. Sığır gibi.. Geceler boyu uyuyamadım. 1-2 saatlik uykuy.. Şimdi Şeyho'nun oğlu olduğunu gördüm. Hayatın devam ettiğini tekrar ve tekrar idrak etmem gerekiyor malesef. Toparlayacak olursam. Tanrı tarafından muazzam bir iyileşme gücü bahşedilmiş bana zira sevgili doktorumun "ölmüş olmalıydın" dediği hastaneye yürüyerek girdim. Bu güçle bu yaşananların acısının bi şekilde üstesinden geldim fakat nefret baki..