geçen sene okuldan bir arkadaşım vardı, okulun son aylarına doğru daha samimi olmuştuk. bazı günler son dersten kaçıp arka bahçede contra dinlerdik, hatta söylerdi o. sadece contra dinliyordu. bildiğin hastasıydı contranın, neredeyse her parçasını ezbere bildiğini söylerdi. ben de pek dinlemem contrayı, telefonumda sadece ölü parçası vardı. dinlediğimiz de bi oydu zaten. sevgilisi olduğunu öğrenince babası kızdan telefonunu almıştı, evinde de bilgisayar yoktu bildiğim kadarıyla. aylardır contra'ya susamış bir dinleyiciyi besliyordum adeta. fazla kahraman hissediyordum.
artık haziran ayına girmiştik, okul kapandı kapanacak. bu haftadan sonra bir daha gelmem diye düşünüyordum. günlerden çarşambaydı, kız da cuma günü taşınıp okuldan ayrılacaktı. ölü dışında parçalar da dinleyelim, indirip getirir misin yarın dinleriz diye rica etmişti. eve gidince bulduğum 5-6 şarkısını daha indirdim telefonuma. ama ne hikmetse yazın ortasında boğazlarım şişti. iki gün rapor verdi doktor, haftasonunu da aşıp okula pazartesi günü gidebildim anca. kızı bir daha hiç göremedim. içimde ukde kaldı o şarkıları dinletmek, çünkü hala telefonumdalar..