kedi, derdo, beng ü bade, pencerende, uchigatana, 7/24, alpi ve 12'yi attım playlistime. özellikle kedi, derdo, 7/24 ve 12 benim aradığım tarzdaki ezhel. gördük ki albüm öncesi çıkardığı kadehimi boş bırakma ve bridges albümün daha geride kalan şarkılarıymış. sensin o ve doyamam ise bana hitap eden şarkıları değil.
albüm esasen tema eksikliği yaşamıyor. genel itibarla gurbette/sürgünde olmak, avrupa'da yaşam, eski dostlarının kendisinden faydalanmaya çalışması gibi dertlerini anlatıyor ezhel. tabi bunlar ne kadar dinleyiciye geçebilir şeklinde bir soru akla gelse de güzel müzik ve sözlerle geçebiliyor, ezhel de bunu başarmış.
o nedenle "albüm 12 tane tekliden oluşuyor, şarkılar birbiriyle alakasız" eleştirilerine katılmıyorum. bununla birlikte, benim eleştirim daha ziyade bu temanın ezhel tarafından halihazırda yeterince işlendiği yönünde. iki solo albüm arasında yedi senelik bir boşluk ve özellikle 2020 yılındaki made in turkey albümünden sonra ezhel'in çıkardığı tekliler zaten "aşk şarkısı-gurbet/sürgün-eski dostlar beni sömürmek istiyor" üçgeninde gezindi. bu albümde o anlamda bir yenilik yok, aynı tema korunmuş.
müptezhelle kıyaslama hem gereksiz hem de haksız. bu konuda fazla detaya girmeye ihtiyaç duymuyorum ve nas da bir illmatic yapamadı bir daha diyorum sadece.
"ezhel'in yerli plakası" sanatçının olgunluk dönemi açısından kabul edilebilir bir benzetme. tek bir farkla, o da yerli plakanın bir featuring bombardımanı olması, derdo'da ise ezhel'in ne kadar yalnız kaldığını görüyoruz, bu bilinçli bir tercih olsa da olmasa da.
albüm sound olarak dünya klasında gerçekten, artz & bugy ikilisi we survive flopundan sonra bu kez işi sıkı tutmuşlar. keşke başka sanatçılarla daha çok dinleyebilsek onları hem türk hem yabancı.
son olarak, aoty meselesine gelecek olursak, bunu söylemek için hem çok erken hem de ciddi rakipler bulunduğunu düşünüyorum. derdo'nun bu unvanı elde etmesi için da poet&kayra - normal, khontkar - pembe b side ve şehinşah - ikarus gibi sağlam eserlerle yarışması gerekecek. onu da artık sene sonu yapılan oylamalarda görürüz.
benim notum 7.5/10.
albüm esasen tema eksikliği yaşamıyor. genel itibarla gurbette/sürgünde olmak, avrupa'da yaşam, eski dostlarının kendisinden faydalanmaya çalışması gibi dertlerini anlatıyor ezhel. tabi bunlar ne kadar dinleyiciye geçebilir şeklinde bir soru akla gelse de güzel müzik ve sözlerle geçebiliyor, ezhel de bunu başarmış.
o nedenle "albüm 12 tane tekliden oluşuyor, şarkılar birbiriyle alakasız" eleştirilerine katılmıyorum. bununla birlikte, benim eleştirim daha ziyade bu temanın ezhel tarafından halihazırda yeterince işlendiği yönünde. iki solo albüm arasında yedi senelik bir boşluk ve özellikle 2020 yılındaki made in turkey albümünden sonra ezhel'in çıkardığı tekliler zaten "aşk şarkısı-gurbet/sürgün-eski dostlar beni sömürmek istiyor" üçgeninde gezindi. bu albümde o anlamda bir yenilik yok, aynı tema korunmuş.
müptezhelle kıyaslama hem gereksiz hem de haksız. bu konuda fazla detaya girmeye ihtiyaç duymuyorum ve nas da bir illmatic yapamadı bir daha diyorum sadece.
"ezhel'in yerli plakası" sanatçının olgunluk dönemi açısından kabul edilebilir bir benzetme. tek bir farkla, o da yerli plakanın bir featuring bombardımanı olması, derdo'da ise ezhel'in ne kadar yalnız kaldığını görüyoruz, bu bilinçli bir tercih olsa da olmasa da.
albüm sound olarak dünya klasında gerçekten, artz & bugy ikilisi we survive flopundan sonra bu kez işi sıkı tutmuşlar. keşke başka sanatçılarla daha çok dinleyebilsek onları hem türk hem yabancı.
son olarak, aoty meselesine gelecek olursak, bunu söylemek için hem çok erken hem de ciddi rakipler bulunduğunu düşünüyorum. derdo'nun bu unvanı elde etmesi için da poet&kayra - normal, khontkar - pembe b side ve şehinşah - ikarus gibi sağlam eserlerle yarışması gerekecek. onu da artık sene sonu yapılan oylamalarda görürüz.
benim notum 7.5/10.
