#441283 nolu entrysine katılmakla birlikte bir de ekleme yapmak istiyorum.

joker olsun, ceza olsun, sansar'ın bi ara kafayı kırdığı kafiye biçimi olsun bunların hepsinde müzik icra etmekten ziyade bir görev tamamlamak gibi bir yapım aşaması var. sanki başta patron var, bunlar da çalışan. oturup kafiye tutturmayı iş bitirmek, şarkı yapmak sanıyorlar. sabaha kadar kafiye yap, gram keyif vermiyor. çocukluğumda kasetlerini alıp dream tv'de 11 olsun da klipleri izliyim diye beklediğim adamın yaptığı albümü vakit harcamaya değmez diye açıp dinlemiyorum bile. ortaokulda sagopa tişörtü giyen pleb kıza sansarın iki kişiyiz gelin lan tonlamasıyla ama o dava açıyo hele hölö diye saldırdık o kadar. kim ne yapsa nostaljidir nihayetinde diye açar dinlerim. ama ceza dinlemek zulüm geliyor. sen kendince o tekerlemeleri kafiyeli şekilde yaptın diye başarılı hissediyor olabilirsin ama dinleyici için hiçbir anlam ifade etmiyor, kendimi bırakabileceğim bi ritim yok. diken üstünde hüt hüt hüt küt küt küt pat pat pat aynı kafiyeyi vuruyorsun. çok çocukça geliyor bu tip yazım artık. akrostiş de yaz aq. her şarkısında cuma okul çıkışı bitse de gitsek modunda istiklal marşı okuyan çocuk kıvamında takılıyor