bir ay boyunca hemen hemen her gün albümü dinledim. şu an bu entryi yazarken de arka planda kafayı yemiş parçası çalıyor. Çıktığı günden bu yana albümü iyice sindirdiğimi düşünüyorum. dp+kayra işbirliği beni hiçbir zaman hayal kırıklığına uğratmadığı için bu albüme dair beklentim oldukça yüksekti. nitekim albüm beklentilerimi de aştı.
lirikal anlamda albüm boyunca dp de kayra da çatır çatır rap yapmışlar. dp resmen (bence) üstündeki ölü toprağını atmış. albümün kayıtları alınırken 2011 dp'nin radyoaktif ışına maruz kalıp yaratıklaşmış hali mikrofonun başına geçmiş. kayra'ya gelirsek, rumuzuma bakarsanız kayra'nın müziği hakkında objektif yorum yapamayacağım net bir şekilde anlaşılır. öfkeli mi denir agresif mi denir giderli mi denir bilmem ancak albümün genelinde yer alan "kederli kayranın panzehiri olan bu kayra personasını" çok seviyorum.
albümün prodüksiyonu ve beatler konusunda diyecek tek sözüm yok. dp masterclass bir iş çıkarmış. beatleri dinlemeye doyamıyorum. öte yandan bir önceki kuşağa şapka çıkaran scratchler için sadece minnettarım.