19 yaşındayım. doğarken bile obez doğmuşum amk. hayatımın 228 ayını obez geçirdim. 13 yaşıma geldiğimde 100 kiloydum. daha bu yaşta kalp sorunlarım çıktı.
1 hafta önce artık canıma tak etti, her şeyi kestim. şekeri, onu, şunu... artık her gün sadece 1 öğün yiyorum. 24 saat nasıl dayanacağım dedim ilk başta da, bir saniye bile acıktığımı hatırlamıyorum. aşırı iyi oldu bu.
dün babamın doğum günüydü. annem gitti baklava hazırladı, gittim pasta aldım falan. daha sabah erkenden "anne bak, akşam ısrar etme yemeyeceğim pasta falan" dedim. demez olaydım amk. kadın bütün gün, en az 20 kere ısrar etti "ye, ye" diye. valla 20 derken abartmıyorum, 20.ye kadar saydım sonra bıraktım. neyse, tuttum kendimi. açık açık da dedim "boşuna yaptım yemedi diye düşünüyorsan yerim ama canım çekiyor diye yememi istiyorsan, canım zerre çekmiyor" diye.
akşam olmuş, babam gelmiş eve. neyse sürpriz yaptık falan. eski ben olsam en az 2 dilim yerdim. pastanın yarısı kaldı öyle amk. çocuklar falan zevkle yiyip fantadan yudum alıyorlarken, aha ben köşede şöyle sırık gibi oturuyordum:
encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcRbNkTqFAbimHACBOw8TVt5BhlGULOsZzWYig&usqp=CAU
hayatım boyunca obezliğim için kendimi suçladım ama dün annemin ısrarlarını görünce şunu anladım: koca adam olmuşum, bu yaşta anneme yemek konusunda zor hayır dediysem çocuk yaştayken ne yapsaydım amk.
228 ay obezlik... önümüzdeki 6 ay, bak sadece 6 ay böyle gidersem hayatımdaki en büyük sorun ortadan kalkacak. sadece 6 ay. kendime motivasyon olsun diye yazayım dedim. iyi geceler.
1 hafta önce artık canıma tak etti, her şeyi kestim. şekeri, onu, şunu... artık her gün sadece 1 öğün yiyorum. 24 saat nasıl dayanacağım dedim ilk başta da, bir saniye bile acıktığımı hatırlamıyorum. aşırı iyi oldu bu.
dün babamın doğum günüydü. annem gitti baklava hazırladı, gittim pasta aldım falan. daha sabah erkenden "anne bak, akşam ısrar etme yemeyeceğim pasta falan" dedim. demez olaydım amk. kadın bütün gün, en az 20 kere ısrar etti "ye, ye" diye. valla 20 derken abartmıyorum, 20.ye kadar saydım sonra bıraktım. neyse, tuttum kendimi. açık açık da dedim "boşuna yaptım yemedi diye düşünüyorsan yerim ama canım çekiyor diye yememi istiyorsan, canım zerre çekmiyor" diye.
akşam olmuş, babam gelmiş eve. neyse sürpriz yaptık falan. eski ben olsam en az 2 dilim yerdim. pastanın yarısı kaldı öyle amk. çocuklar falan zevkle yiyip fantadan yudum alıyorlarken, aha ben köşede şöyle sırık gibi oturuyordum:
encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcRbNkTqFAbimHACBOw8TVt5BhlGULOsZzWYig&usqp=CAU
hayatım boyunca obezliğim için kendimi suçladım ama dün annemin ısrarlarını görünce şunu anladım: koca adam olmuşum, bu yaşta anneme yemek konusunda zor hayır dediysem çocuk yaştayken ne yapsaydım amk.
228 ay obezlik... önümüzdeki 6 ay, bak sadece 6 ay böyle gidersem hayatımdaki en büyük sorun ortadan kalkacak. sadece 6 ay. kendime motivasyon olsun diye yazayım dedim. iyi geceler.
