60 kisilik kogusunda sana ayrilan yatakta uzaniyorsun. Ter, ayak ve koltukalti kokularinin muazzam harmani burnunu doldururken temiz bir oksijen arayisi icerisindesin. Asker olali 3 ay olmus ama her sey daha dun gibi geliyor. Halay ceken, bogurerek muhabbet eden, guresen organizmalar arasinda kim oldugunu hatirlamaya calisiyorsun. Gunlerin kurak toprakta biten yesil bir ot gibi geciyor. Hayal kurmaya calisiyorsun lakin gozunun onune sinyal yok ekrani geliyor. O sirada aklina bir sarki geliyor. Sagopa kajmer'den kor savasci acip dinlemeye basliyorsun. Ve yavas yavas fark ediyorsun ki kendini ucak moduna almissin. 1 gb harici beyin kullanan insanimsilar icinde curumeni engellemek icin. Bu seni biraz rahatlatiyor. Kaybolmus hayatlar arasinda o kadar da kaybolmadigini fark etmek. Ve yeni bir ayni gun icin kendini ucak moduna almaya hazirsin.