selam arkadaşlar. aranızda beni tanıyanınız vardır. bilen bilir, ben iki evlatlı ailenin ikinci çocuğuyum. benden önce doğan bir büyüğüm,abim var. abim anamın babamın ilk eseri olduğundan biraz noksanımsı,biraz kusurumsu,biraz defolumsu özellikler taşıyor. zaten bunu kendisi de kabul ediyor. ama bu durum, daha demin görüp şahit olduğum hadiseyi haklı çıkarmıyor.
küçüklüğünden beri babamdan azar işitir, genelde fırça bazen de dayak yerdi abim. ilkokul döneminde başlayan ve liseye kadar devam eden bitmek bilmez disiplinlik vukuatlarıyla hem kendisini hem de velisini zor duruma düşürürdü. lisede de üst üste sınıf tekrarından dolayı atıldı. ite kaka açıktan bitirdi liseyi. liseyi bitirdikten sonra avel avel gezdi orada burada. eve resti çekti gelmedi birkaç ay. sonra aklı başına gelince eve geri döndü. biraz çalıştı,üniversite sınavında da bala göte açıköğretim tutturdu. açıköğretimde yıllardır bi sikimi verememişti. tam ümidi kesmiştik ki milyonda bir gelecek olay pandemi vurdu. abim sen hallediver diye diye sayemde bitirdi. kağıt üzerinde adam oldu anlayacağınız.
diplomayı aldı almasına ama elde tutulur hiçbir somut başarı yoktu. yaklaşık 3 yıl işsiz kaldı. her ne kadar geçimsiz olsa da evlat evlattır diyerekten emekli babam onun için kırk kişinin ağız kokusunu çekerek işe sokmaya çalıştı. biraz geç de olsa işe girebilmişti abim. işe girmişti ama iş girmekle bitmiyor ki. yaşın kemale ermesiyle birlikte abim bazı şeylerin farkına varmaya başladı. ortada yolunda gitmeyen bazı şeyler vardı. insan içine çıkınca kendi eksikliklerini gördü ve düzeltmem lazım dedi. evet, belki olgunluğun getirisi çakralar açılmış olabilir. ama 18 yaşında değildi. o halinden eser yoktu. eskiyen o kalas kafasının içine hiçbir şey girmiyordu. durumu kabullenmekten başka hiçbir çaresi olmayan abim,bazı ideallerini sineye çekip asgari ücretli hayatına tav olmuştu.
abim pek tv izleyen birisi değildir. arada spor kanallarını açıp transfer haberlerine bakar. bu aralar işten geldiğinde akşam vakitleri kumandayı elinden düşürmez oldu. bakıyorum hemen yarışma programı açıyor. ne sikime açtı ki bu programı derken,işin ardında bak bir iş olduğunu anladım. demin o sineye çektiği dediğim idealler aslında unutulmamış,sadece halının altına süpürülmüş. peki amına kodumun delisinin bırakıp terkettiği heveslerini kim canlandırdı ki? kim bu küle dönmüş ateşi tekrar harlayıverdi? meğersem kültürüyle bilgisiyle kendini yetiştirmiş,aklıyla azmiyle ve iradesiyle emeline kavuşmuş,mesleğiyle becerisiyle her yerde saygı gören bir hanımefendi arayışına girmiş bizimki. böyle birini bulursam belki beni de kendine benzetir diye, garibim özetten itibaren ekran başına kitleniyor. bilgi düzeyi sadece ilk iki sorudan ibaret olduğu için, kendisinin gram fikir üretemeyip error verdiği sorulara cevap veren kadınları görünce gözlerinin içi büyüyordu.
olay günü yine TV başındaydı. hafta finali vardı ve köftehor en iyilerin arasından seçiyordu avını. TV'den bi kadın sesi duydum. sanırsam süresini hor kullanmış ve bundan sonra çok seri olması gerekiyormuş. ben de bunu odamdan kalkıp sıçmaya giderken, koridordan oturma odası önünden geçerken duydum. o ara abimin suratına baktığımda mavi ekranı görmüştüm. tuvaletin kapısını kapatırken kadının hazırım sesini duydum ve kapıyı kapattım. kapıyı kapatmamla beraber "çat şak" şeklinde bi ses duydum. o ne lan dedim. bizim tuvaletin camı dışarıya açıldığı için dışarıdan geldi sandım. neyse dedim ve çömelip pozisyonumu aldım. yine o sesi duydum "çat şak". bu sefer dışardan değil içerden geliyodu. ucunda çıktı çıkacak derken merakıma yenik düşüp ayağa kalktım. yavaşta oturma odasına doğru yürüyüp göz ucuyla içeri baktım. ve acı gerçekle orada yüzleştim. kadının kırmızı butona basmasıyla abimin sıvazlaması aynı anda denk geliyomuş. daha demin abimin cahilliğiyle daşşak geçen ben, koca bir boş kümeye dönüştüm ve beynimde hiçbir tepki olmadan buz gibi kalakaldım. durumun şokunu atlattıktan sonra gözümü kaçırdım ve kendimi geri çektim. sırtımı duvara yaslayıp başımı iki elimin arasına aldım. biraz soluklandım. üzerinden çok geçmeden kadının sırası bitti ve program reklam arasına girdi. hiçbir şeyden haberim yokmuş gibi odaya girdim. yüzümün bembeyaz olduğunu gören abim sen iyi misin dedi. boğazım düğümlendi o an ve sesim çıkmadı. kafa sallayarak geçiştirdim. keyiften ensesi ve yanakları buton kırmızısına dönmüş abime ben de sen iyi misin diye sordum. o da hafif bir tebessümle kafasını salladı. sonra odadan dışarı çıktım.
küçüklüğünden beri babamdan azar işitir, genelde fırça bazen de dayak yerdi abim. ilkokul döneminde başlayan ve liseye kadar devam eden bitmek bilmez disiplinlik vukuatlarıyla hem kendisini hem de velisini zor duruma düşürürdü. lisede de üst üste sınıf tekrarından dolayı atıldı. ite kaka açıktan bitirdi liseyi. liseyi bitirdikten sonra avel avel gezdi orada burada. eve resti çekti gelmedi birkaç ay. sonra aklı başına gelince eve geri döndü. biraz çalıştı,üniversite sınavında da bala göte açıköğretim tutturdu. açıköğretimde yıllardır bi sikimi verememişti. tam ümidi kesmiştik ki milyonda bir gelecek olay pandemi vurdu. abim sen hallediver diye diye sayemde bitirdi. kağıt üzerinde adam oldu anlayacağınız.
diplomayı aldı almasına ama elde tutulur hiçbir somut başarı yoktu. yaklaşık 3 yıl işsiz kaldı. her ne kadar geçimsiz olsa da evlat evlattır diyerekten emekli babam onun için kırk kişinin ağız kokusunu çekerek işe sokmaya çalıştı. biraz geç de olsa işe girebilmişti abim. işe girmişti ama iş girmekle bitmiyor ki. yaşın kemale ermesiyle birlikte abim bazı şeylerin farkına varmaya başladı. ortada yolunda gitmeyen bazı şeyler vardı. insan içine çıkınca kendi eksikliklerini gördü ve düzeltmem lazım dedi. evet, belki olgunluğun getirisi çakralar açılmış olabilir. ama 18 yaşında değildi. o halinden eser yoktu. eskiyen o kalas kafasının içine hiçbir şey girmiyordu. durumu kabullenmekten başka hiçbir çaresi olmayan abim,bazı ideallerini sineye çekip asgari ücretli hayatına tav olmuştu.
abim pek tv izleyen birisi değildir. arada spor kanallarını açıp transfer haberlerine bakar. bu aralar işten geldiğinde akşam vakitleri kumandayı elinden düşürmez oldu. bakıyorum hemen yarışma programı açıyor. ne sikime açtı ki bu programı derken,işin ardında bak bir iş olduğunu anladım. demin o sineye çektiği dediğim idealler aslında unutulmamış,sadece halının altına süpürülmüş. peki amına kodumun delisinin bırakıp terkettiği heveslerini kim canlandırdı ki? kim bu küle dönmüş ateşi tekrar harlayıverdi? meğersem kültürüyle bilgisiyle kendini yetiştirmiş,aklıyla azmiyle ve iradesiyle emeline kavuşmuş,mesleğiyle becerisiyle her yerde saygı gören bir hanımefendi arayışına girmiş bizimki. böyle birini bulursam belki beni de kendine benzetir diye, garibim özetten itibaren ekran başına kitleniyor. bilgi düzeyi sadece ilk iki sorudan ibaret olduğu için, kendisinin gram fikir üretemeyip error verdiği sorulara cevap veren kadınları görünce gözlerinin içi büyüyordu.
olay günü yine TV başındaydı. hafta finali vardı ve köftehor en iyilerin arasından seçiyordu avını. TV'den bi kadın sesi duydum. sanırsam süresini hor kullanmış ve bundan sonra çok seri olması gerekiyormuş. ben de bunu odamdan kalkıp sıçmaya giderken, koridordan oturma odası önünden geçerken duydum. o ara abimin suratına baktığımda mavi ekranı görmüştüm. tuvaletin kapısını kapatırken kadının hazırım sesini duydum ve kapıyı kapattım. kapıyı kapatmamla beraber "çat şak" şeklinde bi ses duydum. o ne lan dedim. bizim tuvaletin camı dışarıya açıldığı için dışarıdan geldi sandım. neyse dedim ve çömelip pozisyonumu aldım. yine o sesi duydum "çat şak". bu sefer dışardan değil içerden geliyodu. ucunda çıktı çıkacak derken merakıma yenik düşüp ayağa kalktım. yavaşta oturma odasına doğru yürüyüp göz ucuyla içeri baktım. ve acı gerçekle orada yüzleştim. kadının kırmızı butona basmasıyla abimin sıvazlaması aynı anda denk geliyomuş. daha demin abimin cahilliğiyle daşşak geçen ben, koca bir boş kümeye dönüştüm ve beynimde hiçbir tepki olmadan buz gibi kalakaldım. durumun şokunu atlattıktan sonra gözümü kaçırdım ve kendimi geri çektim. sırtımı duvara yaslayıp başımı iki elimin arasına aldım. biraz soluklandım. üzerinden çok geçmeden kadının sırası bitti ve program reklam arasına girdi. hiçbir şeyden haberim yokmuş gibi odaya girdim. yüzümün bembeyaz olduğunu gören abim sen iyi misin dedi. boğazım düğümlendi o an ve sesim çıkmadı. kafa sallayarak geçiştirdim. keyiften ensesi ve yanakları buton kırmızısına dönmüş abime ben de sen iyi misin diye sordum. o da hafif bir tebessümle kafasını salladı. sonra odadan dışarı çıktım.
