çocukluğumdan beri yaşamdan zevk almıyorum, aklımda her zaman intihar düşüncesi yer alır. saçlarım henüz ergenliğe girmemişken beyazlamaya başladı uzunca süredir de artarak devam ediyor. ben bu dünyanın insanıyım neden bazen uyum içinde sakince yaşayamıyorum bilmiyorum. uzunca süre konuşmak içimi dökmek istiyorum ancak yanıtlar hiç tatmin edici olmuyor. berbat hissediyorum. profesyonel bir desteğe ihtiyacım var gibi ama ilaçlarla uğraşmak istemiyorum. tek yaptığım günden güne yaşamdan kopmak. bir boşlukta savruluyorum. tadım tuzum yok boş boş bakıyorum etrafa. sıkılıyorum.