1993 yılında sıra arkadaşımın dinletmesiyle Rap tutkusu başladı ama zaten iyi olmayan ingilizcemle anlayamadığım şarkılara ancak mırıldanarak eşlik edebiliyordum. Neden bunu Türkçe yapmazlar derdim. Ve sonunda 95 de Cartel direk geldi bana ve Türkçe Rap hayatımıza girdi. Öyle bir dönem öyle bir tutkuydu ki, bir kaset için için 50 dükkan gezilir, bir Cd için 1 ay önceden sipariş verilir, bir parti için yüzlerce km gidilirdi. Her bir şarkı için ayrı bir heyecan duyulurdu. Belki çok iyi değillerdi belki zor şartlarda yapılmıştı hepsi ama değerliydi. Geçmişte Türkçe Rap bu kadar meydanda değildi. Zordu herşey, şarkı yapmak stüdyo bulmak albüm çıkarmak kıyafetlerini bile bulamazdın, insanlar hoş karşılamazdı seni. Ama çok büyük bir heyecan ve tutkuydu. Şimdilerde ise artık herşey daha kolay herkes zaten dinliyor, teknoloji kolaylaştırdı zaten herşeyi. Belki çok daha güzel işler de çıkıyor son dönemlerde ama ruh o ruh değil. Heyecan yok, tutku yok. Yani kısaca, 90larda 2000 lerin ortalarına doğru Türkçe Rap bir duygu işiydi, çabaydı, heyecandı, zorluktu, duyguydui, tutkuydu, takıntıydı, ama artık sadece bir müzik türünden ibaret...