3. sınıfta veya 4. sınıfta okuyorum. oldukça küçük bir çocuğum. gömleğimin kolları tamamen kapalı, bütün kalemlerimin ucu açık, kalemliğim boya kalemi ile dolu, derste çıt çıkarmam ve sınıfın kalabalık olduğu anlarda ayağa kalkmaya dahi çekinirim. büyüklerimin tabiriyle efendi bir çocuğum.


öğretmenlerinin asla kızmadığı, müdürün bile iyi davrandığı, hiç terlemeyen, hiç sıkılmayan ve arkadaşları tarafından hep sevilen güzel kızımız bir gün şans eseri peçeteye ihtiyaç duyar. çünkü benim asla yapamayacağımı yapar ve sınıfta meyve suyu içer. sırasına yanlışlıkla birkaç damla damlatır. normalde yapamam ama o an keyfim oldukça yerinde olduğu için elimi dahi çok nadir soktuğum pantolon cebinden bir peçete parçası çıkartırım. - normal ruloları düşünün. ondan 3-4 kat koparılmış ve anne tarafından pantolonun cebine sokulmuş temiz bir peçete parçası işte. sadece paketi yok. hatta paketli olanlardan çok daha kaliteli. -

peçete kıza uzatılır. kız peçeteye bakar. bana bakar. peçetenin cebimden çıktığını görür ve '' yok kalsın '' der.





(bkz: kahrolsun noktadan sonra boşluk bırakma kuralı)