küçük yaşta şöhretin getirdiği ağırlığı kaldırıp kaldıramayacağını hep birlikte göreceğimiz kız. arkasında her kimler varsa umarım diğer çocuk sanatçı örneklerinde olduğu kadar dar vizyonla davranılmaz kendisine.
bu kızın özelinde sektöre dair bazı gözlemlerimi paylaşmak istiyorum. özellikle günümüz müzik sektöründe bildiğiniz üzere "çocuk sanatçılar" birer proje olarak ele alınıyorlar. bir film veya çizgi film projesi kadar emek veriliyor üzerlerine. bildiğiniz bir çok meşhur çizgi film daha tasarım aşamasındayken karakterlerin oyuncakları, ülkelere göre yayınlanacağı tarihler, hedef kitle, vomm etkisi vb. bir çok unsur planlanır. atıyorum shrek amerika'da çoktan çıkmıştır fakat sizin ülkenizde sömestr tatilinde sinemalara girer. çocuğunuzu alır sinemaya gidersiniz. yapım öyle güzeldir ki çocuk durum komedisine gülerken siz ince esprilere kahkaha atarsınız. çünkü sinemaya bir çocuk geliyorsa en az iki ebeveyn geleceğini hesaplamışlardır. sinema bileti size mcdonalds'da %25 indirim sağlar. sonra orada gittiğiniz çizgi filmin oyuncaklarına daha fazlasını ödeyerek evinize dönersiniz.
bugün meşhur olan bir çok çocuk sanatçı da benzeri işlemlerden geçer. genelde biraz sevimli, yetenekli ve yönetilmeye uygun olması yeterlidir. bazıları öyle ikonlaşır ki arkasına devlet desteği alarak ülkeyi tanıtma görevi bile üstlenirler. malesef bizim erişkin sanatçılarımız ve ekiplerinde dahi böyle bir vizyon olmadığı için hala dünya çapında bir yıldızımız yoktur. sorsanız hepsi türkçe şarkıyı kim dinlesin derler. gel gelelim yazın popüler parçalar çalan her hangi bir gece klübünde kaç tane farklı dilde parça dinlediklerini bilmezler. ben söyleyeyim; dale don dale'den tutun gangam style'a kadar yetmiş farklı dilde parça çalınıyor bugünlerde.
bu çocuklar adı üzerinde çocuk oldukları için bu tempoda yaşamak hayatlarından çok şey alır götürür. en güzel arkadaşlıkların yaşandığı dönemleri kaçırırlar. eğitimleri yarım kalır. konserden klip çekiminden stüdyoya yapılan koşuşturmalara kadar her adım o yaşta çocuklar için ağır bir yüktür. zaten bir çoğu bu stresi ve şöhretin ağırlığını kaldıramayarak kısa sürede kayıplara karışırlar. türkiye'deki emrah, ceylan ve adının başına "küçük" gelen ibo gibi örnekleri biliyorsunuz. abd ise bu işin zirve noktasıdır. bir albümle meşhur olup kaybolmuş onlarca abd'li çocuk sanatçı var hatırladığım. mesela kriss kross gibi rap müziğin en cafcaflı dönemlerinde peydah olmuş bir ikili vardı. bu çocuklar michael jordan ile maçlardan önce üçlük atma yarışı yapıyor, michael jackson ile konserlere gidiyordu. bırak abd'yi dünya çapında meşhur olmuşlardı. biz bile bunlara özenerek pantolonu ters giydiğimiz için anamızdan babamızdan dayak yemiştik. peki ne oldu onlara? birisi geçen senelerde uyuşturucudan öldü. diğeri de ona yakın bir durumda beş parasız yaşıyor.
bugün ise bu işler çok farklı yürüyor dünyada. çünkü artık internet ile aklınıza hayalinize gelmeyecek yerlerde dinleyici kitlesi edinebiliyorsunuz. en kanlı canlı örneği youtube ile meşhur olan justin bieber. onun talihsizliği proje aşamasına keşfedildikten sonra geçilmesi ve bu ergenin gerçekten şöhreti kaldıramıyor oluşu. son zamanlarda adım adım ilerleyen ve menajerliğine hayran kaldığım iki örnek var. birisi çocuk diğeri teenage ikisi de yaygın olmayan diller kullanan gruplar bunlar.
birincisi japon baby metal grubu. bu kızlara 11-12 yaşlarında albüm çıkarttılar. bırakın japonya ve yurtdışında meşhur olmayı kızlar kendi müzik tarzlarını yarattılar. adına kawai metal yani tatlı metal diyorlar. anime şirinliğinde bir imajları var ve müzikleri hem metal sever kitleyi hemde anime sevdalısı kitleyi tatmin edecek tarzda. bu kızları diğerlerinden ayıran en büyük özellikleri ise hayatlarını hala normal devam ettirebilmeleri. haklarında yapılmış bir belgesel izledim. hala okula gidiyor yaşıtlarıyla gülüp oynuyor ve ailenin kontrolünde olabildiğince normal hayatlarını yaşamaya çalışıyorlar. zaten bu kadar emek verilmiş bir proje grubunda şöhretin baştan çıkarıcı etkisiyle baş etmek gerektiğini ön görmemeleri salaklık olurdu. bunları başı boş bırakmak eldeki altın yumurtlayan tavuğu kesmek gibi bir şey olurdu. bu kızlar şimdi 15-16 yaşlarına geldiler. yani hemen hemen aleyna ile yaşıt sayılırlar ama geçen sene gösterdikleri sahne performansını görünce insanın ağzı açık kalıyor.
youtu.be/zteyufglvey?t=213
arkadaş siz bruce dickinson'lı iron maiden mısınız? bırak götü boklu ergen pop dinleyici kitlesini metal müzik dinleyicisini nasıl böyle güzel coşturabiliyorsunuz? yaşına bakıp şaşırılacaksa asıl bunlar şaşırmamız lazım. dünya çapında ünlü ve 50.000 kişilere varabilen konserler düzenleyip üç saat sahnede kalabilmek her baba yiğidin harcı değil. şahsen o kalabalığı görsem bırak şarkı söyleyip show yapmayı altıma sıçardım heralde.
youtu.be/a9qigf50sh4
bu video ise ikinci örneğim. ninety one henüz bir yılını doldurmamış bir grup. altı ayda sadece iki adet single albüm yaptılar. buna rağmen asyada jet hızıyla yükseliyorlar. kore popun psy ile patlama yapmasının ardından bütün asyada böyle proje gruplar türemeye başladı. kazakistan gibi henüz emekleme aşamasındaki bir ülkeden bile böyle işler çıkabiliyor. bunların farkı çok başarılı yöneltilmeleri. sadece altı ay sonra ingilizce bir albüm için sony kapılarını çaldı. yatırımcıları bir yıllık kontratlarını sekiz seneye uzattı. seneye batıda olmasa bile asyada çok büyük bir kitleye hitap edecekler. zaten fan yorumlarında her ülkeden insan olması bu savımı destekliyor. bunların da yaşları 18-22 arasında fakat hitap ettikleri kitle çok geniş. sadece dönemin trendini yakaladılar ve grup sıkı bir yönetim altında olduğu için disiplini bozmadan devam ediyor. çin'in google'ı baidoo videolarında rekor sayıda dinlenmişler. o taraftan gelen tekliflerle çin'de turne yapmayı planlıyorlar. iki milyar nüfus aga. kazanacakları paranın haddi hesabı yok. ve fakat bunların bir tanesinde bile şu aleyna'nın kibiri yok. benim avukatlarım var, istediğimi giyerim, felsefe kitabı yazacağım gibi tek kelam etmediler. zaten böyle saçmalamaya başlarlarsa yapımcı kafalarına birer tane yapıştırır bence.
hasılı kelam her konuda olduğu gibi müzik sektöründe de dünya çapında bir yer edinebilmiş değiliz. müziğin kalitesini geçtim popüler trendlerin nimetlerinden dahi faydalanamıyoruz. o yüzden bu kızın geleceği adına pek ümidim yok. kendisinden değil menejerleri ve yapım şirketinden şüpheliyim. muhtemelen en fazla yeni bir hadise olur ve hayatını maddi olarak sıkıntısız geçirir. kendini çok fazla geliştirebileceğinden, farklı kitlelere hitap edebileceğinden hatta bu yükü bir kaç seneden fazla kaldırabileceğinden dahi şüpheliyim. umarım yapımcıları ve kendisi hepimizi yanıltır.
edit: alıntıydı ama nereden hatırlamıyorum.
bu kızın özelinde sektöre dair bazı gözlemlerimi paylaşmak istiyorum. özellikle günümüz müzik sektöründe bildiğiniz üzere "çocuk sanatçılar" birer proje olarak ele alınıyorlar. bir film veya çizgi film projesi kadar emek veriliyor üzerlerine. bildiğiniz bir çok meşhur çizgi film daha tasarım aşamasındayken karakterlerin oyuncakları, ülkelere göre yayınlanacağı tarihler, hedef kitle, vomm etkisi vb. bir çok unsur planlanır. atıyorum shrek amerika'da çoktan çıkmıştır fakat sizin ülkenizde sömestr tatilinde sinemalara girer. çocuğunuzu alır sinemaya gidersiniz. yapım öyle güzeldir ki çocuk durum komedisine gülerken siz ince esprilere kahkaha atarsınız. çünkü sinemaya bir çocuk geliyorsa en az iki ebeveyn geleceğini hesaplamışlardır. sinema bileti size mcdonalds'da %25 indirim sağlar. sonra orada gittiğiniz çizgi filmin oyuncaklarına daha fazlasını ödeyerek evinize dönersiniz.
bugün meşhur olan bir çok çocuk sanatçı da benzeri işlemlerden geçer. genelde biraz sevimli, yetenekli ve yönetilmeye uygun olması yeterlidir. bazıları öyle ikonlaşır ki arkasına devlet desteği alarak ülkeyi tanıtma görevi bile üstlenirler. malesef bizim erişkin sanatçılarımız ve ekiplerinde dahi böyle bir vizyon olmadığı için hala dünya çapında bir yıldızımız yoktur. sorsanız hepsi türkçe şarkıyı kim dinlesin derler. gel gelelim yazın popüler parçalar çalan her hangi bir gece klübünde kaç tane farklı dilde parça dinlediklerini bilmezler. ben söyleyeyim; dale don dale'den tutun gangam style'a kadar yetmiş farklı dilde parça çalınıyor bugünlerde.
bu çocuklar adı üzerinde çocuk oldukları için bu tempoda yaşamak hayatlarından çok şey alır götürür. en güzel arkadaşlıkların yaşandığı dönemleri kaçırırlar. eğitimleri yarım kalır. konserden klip çekiminden stüdyoya yapılan koşuşturmalara kadar her adım o yaşta çocuklar için ağır bir yüktür. zaten bir çoğu bu stresi ve şöhretin ağırlığını kaldıramayarak kısa sürede kayıplara karışırlar. türkiye'deki emrah, ceylan ve adının başına "küçük" gelen ibo gibi örnekleri biliyorsunuz. abd ise bu işin zirve noktasıdır. bir albümle meşhur olup kaybolmuş onlarca abd'li çocuk sanatçı var hatırladığım. mesela kriss kross gibi rap müziğin en cafcaflı dönemlerinde peydah olmuş bir ikili vardı. bu çocuklar michael jordan ile maçlardan önce üçlük atma yarışı yapıyor, michael jackson ile konserlere gidiyordu. bırak abd'yi dünya çapında meşhur olmuşlardı. biz bile bunlara özenerek pantolonu ters giydiğimiz için anamızdan babamızdan dayak yemiştik. peki ne oldu onlara? birisi geçen senelerde uyuşturucudan öldü. diğeri de ona yakın bir durumda beş parasız yaşıyor.
bugün ise bu işler çok farklı yürüyor dünyada. çünkü artık internet ile aklınıza hayalinize gelmeyecek yerlerde dinleyici kitlesi edinebiliyorsunuz. en kanlı canlı örneği youtube ile meşhur olan justin bieber. onun talihsizliği proje aşamasına keşfedildikten sonra geçilmesi ve bu ergenin gerçekten şöhreti kaldıramıyor oluşu. son zamanlarda adım adım ilerleyen ve menajerliğine hayran kaldığım iki örnek var. birisi çocuk diğeri teenage ikisi de yaygın olmayan diller kullanan gruplar bunlar.
birincisi japon baby metal grubu. bu kızlara 11-12 yaşlarında albüm çıkarttılar. bırakın japonya ve yurtdışında meşhur olmayı kızlar kendi müzik tarzlarını yarattılar. adına kawai metal yani tatlı metal diyorlar. anime şirinliğinde bir imajları var ve müzikleri hem metal sever kitleyi hemde anime sevdalısı kitleyi tatmin edecek tarzda. bu kızları diğerlerinden ayıran en büyük özellikleri ise hayatlarını hala normal devam ettirebilmeleri. haklarında yapılmış bir belgesel izledim. hala okula gidiyor yaşıtlarıyla gülüp oynuyor ve ailenin kontrolünde olabildiğince normal hayatlarını yaşamaya çalışıyorlar. zaten bu kadar emek verilmiş bir proje grubunda şöhretin baştan çıkarıcı etkisiyle baş etmek gerektiğini ön görmemeleri salaklık olurdu. bunları başı boş bırakmak eldeki altın yumurtlayan tavuğu kesmek gibi bir şey olurdu. bu kızlar şimdi 15-16 yaşlarına geldiler. yani hemen hemen aleyna ile yaşıt sayılırlar ama geçen sene gösterdikleri sahne performansını görünce insanın ağzı açık kalıyor.
youtu.be/zteyufglvey?t=213
arkadaş siz bruce dickinson'lı iron maiden mısınız? bırak götü boklu ergen pop dinleyici kitlesini metal müzik dinleyicisini nasıl böyle güzel coşturabiliyorsunuz? yaşına bakıp şaşırılacaksa asıl bunlar şaşırmamız lazım. dünya çapında ünlü ve 50.000 kişilere varabilen konserler düzenleyip üç saat sahnede kalabilmek her baba yiğidin harcı değil. şahsen o kalabalığı görsem bırak şarkı söyleyip show yapmayı altıma sıçardım heralde.
youtu.be/a9qigf50sh4
bu video ise ikinci örneğim. ninety one henüz bir yılını doldurmamış bir grup. altı ayda sadece iki adet single albüm yaptılar. buna rağmen asyada jet hızıyla yükseliyorlar. kore popun psy ile patlama yapmasının ardından bütün asyada böyle proje gruplar türemeye başladı. kazakistan gibi henüz emekleme aşamasındaki bir ülkeden bile böyle işler çıkabiliyor. bunların farkı çok başarılı yöneltilmeleri. sadece altı ay sonra ingilizce bir albüm için sony kapılarını çaldı. yatırımcıları bir yıllık kontratlarını sekiz seneye uzattı. seneye batıda olmasa bile asyada çok büyük bir kitleye hitap edecekler. zaten fan yorumlarında her ülkeden insan olması bu savımı destekliyor. bunların da yaşları 18-22 arasında fakat hitap ettikleri kitle çok geniş. sadece dönemin trendini yakaladılar ve grup sıkı bir yönetim altında olduğu için disiplini bozmadan devam ediyor. çin'in google'ı baidoo videolarında rekor sayıda dinlenmişler. o taraftan gelen tekliflerle çin'de turne yapmayı planlıyorlar. iki milyar nüfus aga. kazanacakları paranın haddi hesabı yok. ve fakat bunların bir tanesinde bile şu aleyna'nın kibiri yok. benim avukatlarım var, istediğimi giyerim, felsefe kitabı yazacağım gibi tek kelam etmediler. zaten böyle saçmalamaya başlarlarsa yapımcı kafalarına birer tane yapıştırır bence.
hasılı kelam her konuda olduğu gibi müzik sektöründe de dünya çapında bir yer edinebilmiş değiliz. müziğin kalitesini geçtim popüler trendlerin nimetlerinden dahi faydalanamıyoruz. o yüzden bu kızın geleceği adına pek ümidim yok. kendisinden değil menejerleri ve yapım şirketinden şüpheliyim. muhtemelen en fazla yeni bir hadise olur ve hayatını maddi olarak sıkıntısız geçirir. kendini çok fazla geliştirebileceğinden, farklı kitlelere hitap edebileceğinden hatta bu yükü bir kaç seneden fazla kaldırabileceğinden dahi şüpheliyim. umarım yapımcıları ve kendisi hepimizi yanıltır.
edit: alıntıydı ama nereden hatırlamıyorum.
