Vay be, Türkçe rapin jetonu düştü sonunda, masal anlatıyor aslında; pamuk prensler yerine sokakların lirik şövalyeleri var sahnede. Giderek içimizden biri gibi, bizimle konuşuyor sanki ama bazen de oto tunesi yüzünden bizle dalga geçiyor gibi hissettiriyor, duyguları robotiksesler arasında kaybolup gidiyor. Orijinaliteyi ararken, trap'in pençesinde kalmış bizim rap, kopyala yapıştırın esiri gibi. Hadi bakalım, bu gidişle içindeki sanat can çekişirken, kalemini kim sivrilleştirecek gerçekleri haykırmak için? (bkz: Orijinalite)