Sesindeki Haziran'ın üzerinden geçen senelerin yoramadığı kalemin kağıda çekiç misali vurup, stüdyoda mikrofondan pcye işlenirken diaframın derde kedere bürünüp "bu son kullanılışım sanırım" diye düşünmesine sebep olduğunu düşündüğüm, ateş kıvılcımları sıçratan bir Karaçalı eseri.

Yağmurlu bir kaç Mayıs gününde bankadaki eğitimden eve dönerken Mecidiyeköy-Halkalı arasında sıkış sıkış otobüsten metroya, metrodan minibüse, minibüsten tabanvaya, ordan da eve varana dek kulağımdan çıkartmadığım akşam saatlerini hatırlıyorum. Zaman zaman açar dinlerim, o günlere götürmek gibi bir meziyeti vardır. O günlerde dinleyen ve sevebilme şerefine nail olan diğer bebeler de eminim şimdi açıp dinledikçe, o günlerle saatlerin tadını çıkartabiliyordur.