dönem geçişleri çok güzel özetlenmiş, başlık sahibine saygılar öncelikle.
bayadır sadece okuyucu olarak takılıyordum ama bu konuyu görünce iki satır bir şeyler yazmak istedim. türkiye'de özellikle 80 darbesi sonrasında hızla apolitik olmaya itilen toplum sanatın tüm alanları kadar müzik zevklerinde de ciddi ve kalıcı değişimlere uğradı. günümüz itibarı ile türkiye şartlarında "popüler" müzik yapmak için 2 yol var. yaptığınız müzik ya safkan eğlencelik ya da vıcık vıcık arabesk olmak durumunda, hele ikisini bir potada eritebilirseniz sizden kralı yok. arabesk tanımı dönemlere göre değişse de bir şekilde kendini güncel tutmayı başardı. 80li yıllarda "taşı toprağı altın istanbul" mottosu ile göç eden toplulukların çektikleri sıkıntılar arabeskin bel kemiğini oluştururken 90lar son 2000ler başlarında arabesk kavramı buram buram aşk acısına evrildi, günümüzde ise gettolarda kalıp şehirleşmenin dışına itilerek illegal işlere düşen toplumların ortaya koyduğu "mahalle" ve "semt" kavramları şu anki arabesk kültürü oluşturmakta.
bu konuda türkçe rap'in aldığı yolu ben 2000'lerin başında yaşanan rock müzik patlamasına benzetiyorum aslında. kökleri rap müzik gibi eskiye dayanan rock öncelikle yeraltı isimlerin yavaş yavaş kitle kazanması ile adını duyurdu fakat asıl patlama yine o dönemde ülkenin müzik ihtiyaçlarına cevap verecek şekilde eski aşk şarkılarını coverlayan gruplar ile yaşandı. özellikle duman'ın sezen aksu coverı ile pik yapan bir dönem vardı ve bu yıllarda hatırlarsanız tüm rock grupları arabesk coverlamak için sıraya girmişlerdi. sonrasında hem alttan gelen dinleyicinin bu yeni füzyona sırt çevirmesi, hem bilinen rock soundlarının tamamıyla değişip başka bir şeye dönüşmesi, hem de değişen eğlence kavramına yapı itibarı ile ayak uyduramaması sonucu bildiğimiz anlamdaki rock müzik tekrardan yeraltına indi, popüler kültüre kalıntılarını da "garip isimli müzik grupları" ve arabesk coverlayan akustikçiler olarak bıraktı.
türkçe rap de bahsettiğimiz mainstream patlamasını eğlence tarafıyla yaptı, müptezhel albümü ve sonrasında duruma ayak uyduran müzisyenler ile birlikte günümüzün en çok konuşulan janrı rap müzik oldu. sıfırdan kendi starlarını yarattığı gibi (örn. ben fero) yeraltındaki pek çok isme de büyük kapılar açtı (patron, khontkar, zeng vs). rap müziğin bu konuda o dönemki rock müziğe göre +1 avantajı var, o da halihazırda bir kanadının beslendiği arabesk kültür. tvlerde ve dijital mecralarda dönen "mahalle" kültürüne kolaylıkla ayak uyduran rap müzik, hiç birimizin beklemediği şekilde büyüdü ve en tepede oturmayı sürdürüyor. bu adaptasyon başarısı gazapizm'e harbiye konseri bile yaptırdı, 10 yıl önce böyle bir muhabbete kimseyi inandıramazdın ama öyle veya böyle oldu bu.
şimdi gelelim zurnanın zırt dediği yere. ülkedeki müzik alışkanlıkları türleri bu derece değişime zorluyorken bu değişimleri kabul etmeyen bir kitlenin oluşmasından doğal bir durum yok arkadaşlar, birbirimizi gömmenin hiç bir mantığı yok. metallica tshirti giydiği için satanist muamelesi gören insanlar arabesk coverlayan rock gruplarına ne gözle baktıysa sırf rap dinlediği için zamanında tabiri caizse taşak oğlanı edilmeye çalışan insanlar da dinledikleri müziğin geçirdiği evrimden gayet hoşnut olmayabilir. bir bakıma da renkler zevkler meselesi. bu doğal bir süreç ve günümüzde bu ayrım özellikle dinleyici tarafında iyiden iyiye kendini göstermeye başladı. bu basamaktan sonrası rock müzikte olduğu gibi yeniden yer altına çekilmeyi ve geride bir takım eğlencelik kalıntılar (bana kalırsa afro trap) bırakmayı getirebilir. yapılacak tek şey kulağımıza hitap edecek işleri bulmak ve keyfini çıkarıp zamanın akışına bakmak. çünkü ülkedeki müzik alışkanlıklarının değişmesine çok var gibi.
uzun entry oldu, girmek istediğim bazı konulara da kafamı toparlayıp giremedim, maksat dinlediğimiz müzik ile alakalı fikir beyan etmek. sonuçta bunun için buradayız.
bayadır sadece okuyucu olarak takılıyordum ama bu konuyu görünce iki satır bir şeyler yazmak istedim. türkiye'de özellikle 80 darbesi sonrasında hızla apolitik olmaya itilen toplum sanatın tüm alanları kadar müzik zevklerinde de ciddi ve kalıcı değişimlere uğradı. günümüz itibarı ile türkiye şartlarında "popüler" müzik yapmak için 2 yol var. yaptığınız müzik ya safkan eğlencelik ya da vıcık vıcık arabesk olmak durumunda, hele ikisini bir potada eritebilirseniz sizden kralı yok. arabesk tanımı dönemlere göre değişse de bir şekilde kendini güncel tutmayı başardı. 80li yıllarda "taşı toprağı altın istanbul" mottosu ile göç eden toplulukların çektikleri sıkıntılar arabeskin bel kemiğini oluştururken 90lar son 2000ler başlarında arabesk kavramı buram buram aşk acısına evrildi, günümüzde ise gettolarda kalıp şehirleşmenin dışına itilerek illegal işlere düşen toplumların ortaya koyduğu "mahalle" ve "semt" kavramları şu anki arabesk kültürü oluşturmakta.
bu konuda türkçe rap'in aldığı yolu ben 2000'lerin başında yaşanan rock müzik patlamasına benzetiyorum aslında. kökleri rap müzik gibi eskiye dayanan rock öncelikle yeraltı isimlerin yavaş yavaş kitle kazanması ile adını duyurdu fakat asıl patlama yine o dönemde ülkenin müzik ihtiyaçlarına cevap verecek şekilde eski aşk şarkılarını coverlayan gruplar ile yaşandı. özellikle duman'ın sezen aksu coverı ile pik yapan bir dönem vardı ve bu yıllarda hatırlarsanız tüm rock grupları arabesk coverlamak için sıraya girmişlerdi. sonrasında hem alttan gelen dinleyicinin bu yeni füzyona sırt çevirmesi, hem bilinen rock soundlarının tamamıyla değişip başka bir şeye dönüşmesi, hem de değişen eğlence kavramına yapı itibarı ile ayak uyduramaması sonucu bildiğimiz anlamdaki rock müzik tekrardan yeraltına indi, popüler kültüre kalıntılarını da "garip isimli müzik grupları" ve arabesk coverlayan akustikçiler olarak bıraktı.
türkçe rap de bahsettiğimiz mainstream patlamasını eğlence tarafıyla yaptı, müptezhel albümü ve sonrasında duruma ayak uyduran müzisyenler ile birlikte günümüzün en çok konuşulan janrı rap müzik oldu. sıfırdan kendi starlarını yarattığı gibi (örn. ben fero) yeraltındaki pek çok isme de büyük kapılar açtı (patron, khontkar, zeng vs). rap müziğin bu konuda o dönemki rock müziğe göre +1 avantajı var, o da halihazırda bir kanadının beslendiği arabesk kültür. tvlerde ve dijital mecralarda dönen "mahalle" kültürüne kolaylıkla ayak uyduran rap müzik, hiç birimizin beklemediği şekilde büyüdü ve en tepede oturmayı sürdürüyor. bu adaptasyon başarısı gazapizm'e harbiye konseri bile yaptırdı, 10 yıl önce böyle bir muhabbete kimseyi inandıramazdın ama öyle veya böyle oldu bu.
şimdi gelelim zurnanın zırt dediği yere. ülkedeki müzik alışkanlıkları türleri bu derece değişime zorluyorken bu değişimleri kabul etmeyen bir kitlenin oluşmasından doğal bir durum yok arkadaşlar, birbirimizi gömmenin hiç bir mantığı yok. metallica tshirti giydiği için satanist muamelesi gören insanlar arabesk coverlayan rock gruplarına ne gözle baktıysa sırf rap dinlediği için zamanında tabiri caizse taşak oğlanı edilmeye çalışan insanlar da dinledikleri müziğin geçirdiği evrimden gayet hoşnut olmayabilir. bir bakıma da renkler zevkler meselesi. bu doğal bir süreç ve günümüzde bu ayrım özellikle dinleyici tarafında iyiden iyiye kendini göstermeye başladı. bu basamaktan sonrası rock müzikte olduğu gibi yeniden yer altına çekilmeyi ve geride bir takım eğlencelik kalıntılar (bana kalırsa afro trap) bırakmayı getirebilir. yapılacak tek şey kulağımıza hitap edecek işleri bulmak ve keyfini çıkarıp zamanın akışına bakmak. çünkü ülkedeki müzik alışkanlıklarının değişmesine çok var gibi.
uzun entry oldu, girmek istediğim bazı konulara da kafamı toparlayıp giremedim, maksat dinlediğimiz müzik ile alakalı fikir beyan etmek. sonuçta bunun için buradayız.
