farazisini beğeniyorum.

kayra'yı sevmek biraz şuna benziyor; lise son-üniversite başlarındasın, bilmediğin bir ortamın içindesin. depresyon ufak ufak adımlarla yüzünü göstermeye başlamış, kendini yeri geliyor fazlalık, yeri geliyor önemsiz görüyorsun. pek çok zaman ise görmüyorsun. kayra aman aman şeyler anlatan biri değil, yani gelip seni o çukurdan kurtarmaz ama bu dönemleri yaşadığını, kendince onun da canının sıkıldığını çok iyi aktaran biri. kimi buna samimiyet diyor, kimi başka bir şey. bir şekilde yanında oluyor yani.

farazi ile dostluğu, iş arkadaşlığı hiçbiri beni ilgilendirmez. teknik olarak vasat biridir kayra, ritim kaçırdığı da olur. ama ikisine birden güzel şarkılar bıraktığı için teşekkür borçluyum.

kayra'nın farazi dışında işlerinin büyük bölümü tutmadı beni, dp ile biraz, bitap ile sayılı işleri var bana geçen, o kadar. seveni vardır elbet.