ıssız gecelerde aklıma düşen, kara kara düşündüren, içim içimi kemirten, hüzün gark eden, kahreden gerçekliktir.

bu sözü duyana kadar hep (bkz: nasıl mete erpek olurum ) diye düşünüyor, uğraşıyordum ve bir türlü olmuyordu. acı gerçeği çok geç öğrendim.

tüm hayatım boyunca en büyük hayalim buydu, ama kader acıymış.

meğer her gün olmayacak duaya amin diyerek geçiyormuş ömrüm. boşa kürek çekmişim yıllardır.

acı gerçeği öğrendiğim o gün aynanın karşısına geçip baktım halime, ağladım şikirsizliğime, çaresizliğime.

bunca yıldır kurduğum hayallerin, düşlerin karşılığı bu muydu!

vay anasını...