senelerinizi verirsiniz, emek verirsiniz, beklersiniz, seversiniz, özel olduğunuzu zannedersiniz. ve adem oslu bey patlatır bombayı:

"önce hayat cehennemdi gelip aldın beni
Cennetine götürmedin dedim dünyadır meskeni"

seneler bir ayda hiç olur, emekler kül edilir, bekleyiş artık özleyiş olmuştur, aynada kendinize küfredersiniz. ve adem oslu yine oradadır:

"Dünya bile uzaktı boşluğa terkedildim
Arafta bıraktın beni ben cehennemimi özledim"