her ne kadar rap hatta müzik adına keskin sınırlarım olmasa ve de yerli yabancı çıkan işleri takip etsem de kendime uygun şeyler bulmakda çok zorlanıyorum. dolayısıyla dönüp dönüp bildiğim albümlere dadanıyorum yine. türkçe rapte bazı albümler iyi olmaktan ziyade kutsal bir hüviyete sahip, cezanın medcezir albümü keza sagodan bpg gibi nadirattan olan bu albümler beni vakumlayıp içine çekiyor. hem kendi dünyamı buluyorum, hem de kusurlu duygularımın kusursuz ifadelerini bu albümlerde. bu kutsal hüviyete sahip son albüm kanımca hayalet ıslığıdır. bu kutsallık albümün iyi olması, iyi rap yapılması, sağlam beatler ve kusursuz teknik işler değil. mesela müptezhel bir mihenk taşı olmasına rağmen ve taş gibi albüm olmasına rağmen bu kutsallığa sahip değil benim kantarımda. durum şudur ki: her dinlediğinde tüylerin diken diken oluyorsa o albüm kutsaldır ve ölümsüz. kayra bile zaman zaman hayalet ıslığı albümüne dönüp "olm nasıl yaptık bunu biz" demiyorsa başka da birşey bilmiyorum. 50 sene sonra yaşarsam biliyorumki yine bu albümü 80 yaşında bir ihtiyar olarak dinleyeceğim ve "bizim zamanımızda böyle rapler vardı şimdiki gençler mmüzikten anlamıyor tıngırtı dinliyor" diye kafa s2cem, çünkü bu albüm benim kutsalım.