Bir sınırı aşmak için o sınırı itelemek gerekir. Mesela sansürü ele alalım. Eğer siz konulan yasaklara harfiyen uyarsanız o sansür sınırı sürekli geri çekilir ve öyle bir yere varır ki her şey yasak olmuştur. Ama siz sürekli size çizilen sınırı aşarsanız o sınır mecburen hep daha ileride çekilecektir. Mesela yurtdışındaki south park gibi yayınlar ile ortaya çıkan eleştiri kültürü. En sertinden mizahi eleştiri hem de iktidara. Çünkü sınır ileri çekilmiş.

İşte sanat için de bu geçerli. Bir kalıba sıkışmamak gerekir ve o kalıbı aşan herkes aslında değerlidir. Ortaya çıkan şey kötü de olsa alışılmışı aşmıştır. Genelde deneyselliğe verilen değer buradan gelir.

Ancak elbetteki kötü bir işi "deneysel" adı altında yayınlayıp buna sığınmak en hafif tabirle sahtekarlıktır. Denediği şey ise sadece kabul görmektir. Terence Malick deneyseldir, Lars Von Trier deneyseldir, ama zaman zaman Lars Von Trier sahtekardır. (bkz: nymphomaniac)