bugünkü dinleyicide iki şey yok; 1: beyin, 2: omurga. gevşeklik bir karakterden felsefeye evrilmiş durumda. artık insanlar salak salak takılmıyor, bu salaklıklarının propagandasını da yapıyorlar. haliyle bir eylemi icra ederken neden-sonuç ilişkisi kurmayı gereksiz buluyorlar. çüklerinin keyfi ne isterse onu doğru kabul ediyorlar. haliyle aman okuyayım bi şeyler öğreneyim, aman bi derdim olsun üstüne çalışayım gibi bir kaygıları bulunamıyor. boş geliyorlar, boş gidiyorlar, boş konuşuyorlar. sonra elin itin izi kurdun izine karışıyor. elin gevşeği üstat oluyor, yılların sanatçısı ötekileştiriliyor. her şey mümkün. yeter ki dinleyici "bu maldır" desin. o artık maldır.