daha okuduğunu anlamıyorsun, bir tutmuyorum ikisini ama karşılaştırıyorum demişim zaten. ve ek olarak, guernica, ispanyol iç savaşını ve nazilerin zulmünü anlatan bir eserdir, yani teknik olarak sırtını "devletine" dayamıyor zaten picasso, eserinde eleştirdiği şey franco, naziler, var olan republican yönetimin pasifliği. zaten sanatçı insanın sırtını dayayabileceği tek şey görüşleri ve eserleridir, devleti ile mükemmel geçinmiş kaç muhalif yazar, çizer, müzisyen tanıdın? haydi diyelim, picassoya takıldın, yılın 1937 olmasına takıldın. kendi ülkene baktığında zibilyon sanatçı var, sürülmüş, devlet eliyle zulme maruz kalmış. orada anlatmaya çalıştığım şey, bir eserin, bir düşüncenin gerçekliğini ve samimiyetini, onu nasıl savunduğun belirler. ekonomik olarak özgürlüğünü eline almış, nasıl almış ama? o tartışılan eserlerini kabul ettirerek mi yoksa normal bir şekilde işe girip çalışarak mı? * demeye çalıştığımız özü şu sayın arkadaş, sanatçı gerekirse savunduğu düşünce için içeri de girmeli, çünkü kendi normali üzerinden dayatılan normalliği eleştirip, sonra dayatılan şeylere boyun eğmek, benim bir doğrum yok, yazdığım şeylerin arkasında duramam demektir, ki derdi öyleyse zaten cegıd'ın, belirttiğim gibi diyebilecek bir şeyim yok. ve bu savunduğumuz doğrular üzerine cefa çekmezsek, sefasını nasıl sürebiliriz? bu adam cigaranın legalleşmesini savunmaz ve istemez mi? ister, çünkü liriklerinde yazıyor zaten nasıl takıldığını, e madem istiyorsa, bu şeyden ne kadar bahsedersek, ve arkasında durursak o kadar normalleşir ve insanların aklında "acaba?" sorusu oluşur. ve dediğin gibi, benim yapabildiğim tek şey göt üzerinde entry yazmakken, kendisi kitlelere hitap edebiliyor falan filan, o yüzden hala inatla sanatçı sıfatını kullanıyorum. ha ama @19'un düşüncelerine kısmen de olsa katılıyorum, unutulacaksa anlamı yok evet, ama unutulacağına kesin bakamam. sanatçı toplumun aynasıdır derler, ve ben baktığımda bunu görüyorum, taş kendine atıldığında önlem alan sanatçı. neyse, saygı ve sevgiyle.