bebeliğimden beri rep dinliyorum. ama başka müzik türlerine kapalı olmadım hiçbir zaman. rock müzikte kült grupları dinliyorum, caz müzikten keyif alabiliyorum veya barok döneminin bestelerini dinliyorum. fakat rep gözümün nuru. mükemmel olduğu için falan değil galiba ifade gücü en yüksek olan müzik türü olduğu için. ben kelimeleri müziğin kendisinden bile çok sevdiğim için düşkünüm ona. eyedea müziğe aşık değilim sadece başka bir kaçış bulamadım tarzı bir şey söylemişti. tam olarak böyle değil cümle ama buna yakın bir şeydi. eee şimdi herhangi bir ortamda muhabbet ediyoruz ya, rep seviyorum dediğiniz anda hor görülüyorsunuz. iyi de seviyom? entelliğin tek amacının cinsellik olmadığı başka bir dünya yok mu ulan? ben sıkıldım bu rol yapmaya zorlayıp duran sosyal rollerden.

okuduğum ilk kitap harry potter. ondan öncesinde aptal saptal fikirleriyle etrafta dolaşan klasik bir ergen modeliydim. hiçbir zaman hp'nin edebi değerinin çok yüksek olduğunu iddia etmedim. zaten edebiyat dünyasına biraz hakim olan biri bunu anlayabilir. hp'nin ardından klasikler okundu, kitapların o engin dünyasına dalındı elbette. ama harry potter güzeldi oğlum, hislerim güzeldi, hatırladıklarım güzel şeyler yani. saf bir sevgi besledim ona. hatta belki minnettarım. bana kitap okuma alışkanlığı kazandırdı bir kere, nasıl olmayayım lan? bugün okuduğum her kitabı ve yazarı belki de bu seriye borçluyum. öyle ki vücudumda bir dövmesi bile bulunuyor. görünce tanımayanlar soruyorlar anlamını. harry potter diyorum. yüzünü buruşturuyor. lan salak bilsen sormazsın, bilmiyorsan neden bu ön yargıya sahipsin? neden ki diyorum, çocuk film değil mi yeaaa diyor. kitap lan kitap o her şeyden önce. bu konu 10 yıldır tartışılıyor zaten merak ediyon mu cevabını aç da oku o zaman. kendini mükemmelleştirme kaygısından milletin götü çatlayacak yemin ediyorum. neyse sakin olmak istiyom biraz.

işte ben büyüdüğümü ilk kez sevdiğim şeylerden utanmaya başladığımda hissettim. çocukken ne kadar boktan da olsa kulağa ne kadar saçma da gelse hayallerimden rahatça bahsederdim, sevdiğim şeyler üzerine saatlerce konuşabilirdim. çünkü kafamdaki insan modeli henüz tam anlamıyla oturmamıştı, belki de dikkat etmiyordum fazla ben merkezli düşündüğümden. sanırım şu götü çatlatacak günlük dandik kaygılar bana da bulaştı sözlük. hepimize bulaştı muhtemelen, yaşayan çoğu insana. bazılarında böyle olmaz belirtileri, başka şekilde olur ama vardır illa ki.

insanlar asla bilmiyorlar ama herhangi bir şey farklı insanlar için farklı anlamlara gelebilir. genellemeler aptallıktır, kısıtlamalar saçmalıktır. sonra bir çocuk az konuşmaya başlıyor böyle işte. anlatsa da karşıdakini asla kendi ruhunda barındıramayacağını fark ediyor. sahi niye anlatsın oğlum insan gibi insan mı kalmış memlekette?

evet la rep dinliyom, hem de haz etmediğim çok şeyi olduğunu bile bile. ergen kitlesinin bilincinde olarak, kendimi o kitleyle bağdaştırmak zorunda değilim ki. cefası da sefası da demedik mi?
bir de harry potter'ı seviyom evet çok büyük bir şey değil belki, bir klasik değil mesela ama hissettirdikleri çok daha fazla. belki hayatımda bir kez olsun düşüncelerime değil de hislerime kulak vermek istedim size ne lan toplum. bir boka karışmasanız olmuyor onu anladık, siz değişmiyonuz madem biz de kendimize çeki düzen veririz. kendi istediğimiz şekilde tabi.